"Wat een prachtige zaal is dit", zei
Renate Dorrestein vlak voor haar optreden (op 8 maart jl.) tegen me. We stonden achterin de grote zaal van het
Boschhuis
in Ter Apel, terwijl het publiek een plaats zocht.
Ik vertelde haar dat
we in onze school een aula ontberen en dat we de schrijverslezingen nog
niet zo lang geleden in het gymlokaal hielden. Ik zie Jan Siebelink nog
via een wankel trapje een podium van kantinetafels betreden. Achter hem
hing het basketbalnet. Leerlingen lagen deels op koprolmatten of zaten dubbelgevouwen op die ongemakkelijke lage bankjes. Maar ook hoog op
bokken en paarden. "Ach, dat heeft natuurlijk ook wel iets", zei
Renate.
 |
| Vooraf |
Dit jaar hadden leerlingen van mijn collega
Nederlands, Mea van der Voo, de lezing georganiseerd. Nicky, Alicia en
Janne-Kina hadden in alle klassen van de bovenbouw havo/vwo een
presentatie over leven en werk van Renate Dorrestein gegeven, de zaal in
het Boschhuis geregeld en een interview met de schrijfster voorbereid.
"Ik vind het moedig hoor, van die meiden", zei Renate Dorrestein vooraf
tegen me.
De dames stelden vragen die er toe deden en de schrijfster
ging er vaak diep op in. Maar de humor ontbrak zeker niet in haar
optreden.
 |
| Het interview |
Extra aandacht besteedde ze aan het boek
Het duister dat ons scheidt en het pas verschenen
De blokkade
over haar writer's block. Ze sloot het optreden af met een
'bierviltproject', waarbij iedereen de zieleroerselen van zijn of haar
buurman of -vrouw op een bierviltje schreef. Het was een bijzondere
happening.
Gewapend met enkele Westerwoldse streekproducten nam de
schrijfster afscheid van Ter Apel. "Het is wel een eind rijden", zei ze.
Maar het was ongetwijfeld de moeite waard. Dat vond in ieder geval
collega Herman Janssen, die de foto's bij dit bericht maakte. "Prachtig
vond ik het", mailde hij me. En dat was het ook.
 |
| De lezing |
 |
| Een aandachtig gehoor |
 |
Margot uit havo-4. Een schrijfster in spe?
Renate Dorrestein signeert. (Foto's: Herman Janssen) |
